Ge kent dat wel.

Ik zeg het u. Ge kent dat wel, zo van die momenten waarop ge opgelucht kunt ademhalen. Waarop ge denkt 'God, nu is het écht voorbij'.
Awel, dees is er één. Dees is het moment waarop ik terug recht in mijn schoenen sta en met de kin omhoog de wereld aanstaar.
Staren ja, want ik kan niet ontkennen dat het gepasseerde jaar geen indruk op mij gemaakt heeft.

Voor u staat (of beter: voor u schrijft) Fien, Sociaal-Cultureel werkster én leerkracht in opleiding. Hoe ik me na dit academiejaar zal benoemen (leerkracht, of nog steeds scw'er), dat valt nog te bezien. Feit is in ieder geval dat ik dat zo omstreden diploma in handen heb.

Het heeft ettelijke maanden geduurd vooraleer ik er klaar voor was om deze blog terug openbaar te zetten. Nu is de storm gaan liggen, dus 't is de moment.
Slechts enkelen (4 à 5 man) weet precies wat ik heb meegemaakt, het overgrote deel weet er de helft van, de rest teert verder op roddels en geruchten.
Maar kijk, zoals mij de afgelopen 8 maand zo vaak werd voorgehouden: ik kan er al om lachen. Glimlachen, af en toe met een pijnlijke grimas.
Dit is een periode geweest die ik wellicht niet zal vergeten voor de rest van mijn leven.

Veel meer heb ik op dit moment niet meer te schrijven. Eigenlijk kan ik niet meer zo goed denken, want ik ben kattelam van het badwater dat net dat tikkeltje te heet stond (ge kent dat wel, zo'n bad waar ge rood als een tomaat uitkomt).

't Was dus maar om te zeggen: I'm back on track!

Ahoi maatjes!