Precies op 1 januari 2012 postte ik hier een blogpost over wat ik graag zou verwezelijken/zou verwezelijkt zien dit jaar. Indien interesse kun je die hier nog eens herlezen.
Vandaag zijn we 9 april 2012, dik 4 maand later dan die blogpost. Dat wil meteen zeggen dat al één derde van het "nieuwe" jaar gepasseerd is. Die verliepen voor mij wat in een waas en verzoop ik zo ongeveer in de problemen... But I made it. (Tot hier toe toch nog wel :) )
Ik vond het dus wel eens kunnen om een evaluatie op te zetten en zien hoe die dingen die ik wou al geëvolueerd zijn. Misschien doe ik dit wel om mezelf opnieuw wat moed in te spreken de oude idealen hoog te houden ;)
Mijn lijstje toen ging als volgt:
* het jaar waarin mijn rug mij hopelijk wat beter gezind zal zijn; Niet check.
Mijn rug lijkt mij het leven wel zuur te maken. Stress zal hier wel een grote oorzaak zijn, want de laatste maanden verliepen voor mij niet echt vlot... Doordat ik eind oktober voor dik 4 weken thuis heb gezeten (waarvan 1 week in het ziekenhuis lag), besloten ze op mijn stage dat ik gebuisd was. Het dubbele aan die hele zaak is dat ze mij steeds hadden verteld dat het geen énkel probleem zou opleveren voor mij beoordeling dat ik die periode gemist had - die stage verliep immers over 4 maand. Ik had dus "maar" een maand gemist-. Daarnaast werd het heel duidelijk dat mijn stagebegeleider (docent van school uit) helemaal niet op de hoogte was dat de beoordeling van de stageplaats negatief zou zijn. Dit gaf mij de sterkte dat ik ervoor kon vechten: er was iéts fout gegaan ten nadele van mijn beoordeling, maar ik zou er potverd*kke voor vechten om te krijgen waar ik recht op heb.
Het resultaat hiervan was dat ik voor verschillende commissies ben verschenen, meerdere directeurs en afgevaardigden en elke keer mijn verhaal moest doen. (De vele verbouwereerde blikken gaven mij dan ook élke keer het gevoel dat ik recht in mijn schoenen stond - oéf!).
Uiteindelijk besloten ze van school uit dat ik inderdaad ten onrechte negatief werd beoordeeld, maar dat ze niet genoeg materiaal in handen hadden om mij er nu zomaar door te laten. Volledig wettelijk, legaal, correct, niet-fout, officieel hebben ze mij de kans aangeboden om in juli die maand stage in te halen, zodat ze mij dan wel kunnen beoordelen.
Dit brengt natuurlijk -als student toch- ook mindere dingen met zich mee: geen vakantiejob = geen geld, maar toch een maand werken, terug papierwerk in de vakantie, ... Maar goed. Ik ben blij en opgelucht. Ik heb gestreden voor de dingen waar ik recht op had, die heb ik dan ook gekregen. Ik krijg ze natuurlijk niet in mijn schoot geworpen, maar dat verwachtte ik ook helemaal niet.
Deze rompslomp duurde meer dan een maand, waardoor ik dat ander dringend en belangrijk ding -eindwerk- wat aan de kant liet liggen. Niet eens wetende of ik mijn stage volledig opnieuw moest doen of niet, was het voor mij dus onduidelijk of ik dat eindwerk dit jaar of volgend jaar moest maken.
De stage-beslissingen hebben ondertussen uitgewezen dat ik het dit jaar moet indienen, maar door àl de verloren tijd heb ik beslist dat het waarschijnlijk wordt ingediend in tweede zit.
Meestal is 'onder druk' voor mij wel de beste manier om te presteren, maar voor een eindwerk bleek dit niet de beste oplossing te zijn. Ondertussen ben ik wel al goed in gang geschoten wat dat werk betreft, net omdàt ik beslist heb dat ik nog meer tijd krijg (tweede zit dus). De deadline komt (nog niet) met zienderogen dichterbij en dat stelt me gerust.
Om dus te besluiten: al de stress van bovenstaande dingen zorgde ervoor dat mijn rug meer geblokkeerd zit dan dat hij pijnloos is. De vele kinébeurten en beslissingen die ik voor mezelf genomen heb zullen hier hopelijk soelaas voor brengen, want ik kan het eigenlijk niet meer aan...
* het jaar waarin ik een week op studiereis ga richting Denemarken; Check!
En het was er zàlig! :)
* het jaar waarin ik een kleine weer na mijn studiereis op skivakantie vertrek; Niet check.
Om de gekende redenen van punt één: zwakke rug, tijdstekort voor eindwerk en stiekem omdat ik liever ga skieën met familie/vrienden zodat er niet altijd een aprèsski met veel drank aan vasthangt.
* hét jaar waarin in -als alles volgens plan verloopt- zal afstuderen als bachelor in het Sociaal-Cultureel Werk; Dat-weet-ik-dus-nog-niet-check. Normaal gezien wel ;) *fingers crossed*
* het jaar dat ik graag een fijn liefje zou vinden; Check.
En het is een lieveke :)
Gisteren vertelde hij mij dat hij stiekem hoopte dat hij het liefje zou zijn waar ik hier over schreef.
Nu is het mijn beurt om op te biechten: ik hoopte toen ook al stiekem dat hij net dàt liefje zou worden :)
* het jaar waarvan ik hoop dat mijn vader zich kan vinden in standpunten van een ander, en daar rekening mee zal houden; Niet check.
Zeker niet na wat ik hier thuis allemaal heb gehoord vandaag. Geen zin om er verder over uit te wijken, want dit zal waarschijnlijk het enige punt zijn uit heel mijn lijst waar ik zelf niets aan kan veranderen.
* het jaar waarin ik nog steeds enorm veel mensen missen zal; Check.
* het jaar waarin ik op mijn pootjes terecht wil komen en vrede leer nemen met mezelf; Daar-werken-we-aan-check.
Ik weet van mezelf dat ik mijn eigen leven soms moeilijker maak dan dat ik het aankan. Ik ben dan ook een beetje een piekeraar als het op dingen aankom waar ik veel belang aan hecht.
De rappen onder jullie zullen al snel doorhebben dat het -beknopt- verhaal over mijn stage voor mij ook een grote pak was om te verwerken, wat ergens wel normaal is..
Ik heb maandenlang het gevoel gehad dat ik heel veel mensen, mijn gezinsleden op kop, heel hard ontgoocheld heb. Ik heb niet kunnen waarmaken wat zij van mij verwachtten.. Dat ik een maand minder stage deed dan de rest liet ik buiten beschouwing. Ze hadden mij negatief beoordeeld: ik was tekort geschoten in wat ik deed en waar ik al 3 jaar voor studeer... Als student, die op het punt staat vlekkeloos af te studeren, een hele grote dobber om te verwerken.. Ik heb in die periode enorm zwarte dagen gehad, maar ben er met behulp van lieve mensen toch doorgekomen.
En ja, ik spreek over die periode in de verleden tijd. Ik beschouw dit als een afgesloten hoofdstuk, ook al komt er in juli nog een staartje aan (en nu ook nog, gezien ik op zoek moet naar een nieuwe stageplaats..). Het liefst van al kijk ik nu vooruit en hou deze spreuk in mijn achterhoofd: "You can either allow the obstacles in your life to be the excuse for your failure or make them the reason behind your success"
Mijn vriendje. Deze hele historie begon welgeteld 12 uur nadat wij een koppel werden. Dat het toen nog pril was kun je zeker stellen...
Ik wil hem dan ook graag bedanken omdat hij al die tijd in mij is blijven geloven, al ben ik er rotsvast van overtuigd dat dit niet de gemakkelijkste opgave was. Als jong koppel zijn de eerste maanden meestal de meest gelukzalige periode die je kent. Bij ons was dit eventjes anders.. Ondanks dat hij mijn steun en toeverlaat wou zijn heb ik in die periode het meeste contact afgewezen. Ik durfde hem niet meer onder ogen komen omdat ik gefaald had. Ik kon niet zijn wie hij dacht dat ik was, en dat hij me dus liever kwijt dan rijk zou zijn...
Lieve Carl, ondertussen heb je het tegendeel al meer dan eens bewezen. Het spijt me zo hard dat ik in die periode niet wilde dat jij dichter bij mij zou komen, ook al had je enkel en alleen goede bedoelingen en bood je mij een schouder en een sterke arm. Ik was bang dat je zou afknappen op het feit dat ik op die momenten geen weg meer wist met mezelf. Je weet denk ik wel dat ik er heb van afgezien en bang was dat ik nooit uit dat zwart gat zou klauteren. Geloof me, als jij me zou hebben laten staan (wat voor jou ongetwijfeld de beste en makkelijkste oplossing was geweest), dan was het me nooit gelukt... Dankjewel lieverd, meer dan oneindig keer dankjewel.
* het jaar waarin ik een iPhone wil kopen; Check.
Proud owner of a white Iphone 4S, 32gb. En ik ben er zó blij mee! Voor iPhone-eigenaars moet ik daar denk ik geen tekeningetje meer bij maken. De rest weet niet wat ze missen!
* het jaar waarin ik de dingen positiever leer inzien; Dat-probeer-ik-check.
* het jaar waarin ik mijn haar terug lang zal laten groeien; Niet check.
Mijn intentie was wel om dat te proberen (de voorlaatste keer mocht de kapster niet asymmetrisch snijden), maar de laatste keer ben ik toch weer geplooid. Na heel veel wikken en wegen kon ik concluderen dat mijn korte haar deel uitmaakt van mijn persoonlijkheid. Teruggaan naar lang haar zou voor mij betekenen dat ik terug een beetje onzichtbaar word.. Meer zoals de rest, minder zoals mezelf.
Dat ik af en toe rare blikken toegeworpen krijg, tja, dan is dat maar zo. En ik wéét van mezelf dat ik soms onzeker ben over dat korte haar, maar dan ben ik liever onzeker over het haar dan dat ik onzeker ben over mijn persoonlijkheid!
Dit punt wordt dus afgevoerd. Ik zal wel zien welke weg 2012 mijn haar opstuurt.
* het jaar dat ik het bovenstaande ook allemaal wil waarmaken. Daar-werken-we-aan-check.
Zoals ik jullie met bovenstaande teksten duidelijk wou maken dus.
Liefs :)
Vandaag zijn we 9 april 2012, dik 4 maand later dan die blogpost. Dat wil meteen zeggen dat al één derde van het "nieuwe" jaar gepasseerd is. Die verliepen voor mij wat in een waas en verzoop ik zo ongeveer in de problemen... But I made it. (Tot hier toe toch nog wel :) )
Ik vond het dus wel eens kunnen om een evaluatie op te zetten en zien hoe die dingen die ik wou al geëvolueerd zijn. Misschien doe ik dit wel om mezelf opnieuw wat moed in te spreken de oude idealen hoog te houden ;)
Mijn lijstje toen ging als volgt:
* het jaar waarin mijn rug mij hopelijk wat beter gezind zal zijn; Niet check.
Mijn rug lijkt mij het leven wel zuur te maken. Stress zal hier wel een grote oorzaak zijn, want de laatste maanden verliepen voor mij niet echt vlot... Doordat ik eind oktober voor dik 4 weken thuis heb gezeten (waarvan 1 week in het ziekenhuis lag), besloten ze op mijn stage dat ik gebuisd was. Het dubbele aan die hele zaak is dat ze mij steeds hadden verteld dat het geen énkel probleem zou opleveren voor mij beoordeling dat ik die periode gemist had - die stage verliep immers over 4 maand. Ik had dus "maar" een maand gemist-. Daarnaast werd het heel duidelijk dat mijn stagebegeleider (docent van school uit) helemaal niet op de hoogte was dat de beoordeling van de stageplaats negatief zou zijn. Dit gaf mij de sterkte dat ik ervoor kon vechten: er was iéts fout gegaan ten nadele van mijn beoordeling, maar ik zou er potverd*kke voor vechten om te krijgen waar ik recht op heb.
Het resultaat hiervan was dat ik voor verschillende commissies ben verschenen, meerdere directeurs en afgevaardigden en elke keer mijn verhaal moest doen. (De vele verbouwereerde blikken gaven mij dan ook élke keer het gevoel dat ik recht in mijn schoenen stond - oéf!).
Uiteindelijk besloten ze van school uit dat ik inderdaad ten onrechte negatief werd beoordeeld, maar dat ze niet genoeg materiaal in handen hadden om mij er nu zomaar door te laten. Volledig wettelijk, legaal, correct, niet-fout, officieel hebben ze mij de kans aangeboden om in juli die maand stage in te halen, zodat ze mij dan wel kunnen beoordelen.
Dit brengt natuurlijk -als student toch- ook mindere dingen met zich mee: geen vakantiejob = geen geld, maar toch een maand werken, terug papierwerk in de vakantie, ... Maar goed. Ik ben blij en opgelucht. Ik heb gestreden voor de dingen waar ik recht op had, die heb ik dan ook gekregen. Ik krijg ze natuurlijk niet in mijn schoot geworpen, maar dat verwachtte ik ook helemaal niet.
Deze rompslomp duurde meer dan een maand, waardoor ik dat ander dringend en belangrijk ding -eindwerk- wat aan de kant liet liggen. Niet eens wetende of ik mijn stage volledig opnieuw moest doen of niet, was het voor mij dus onduidelijk of ik dat eindwerk dit jaar of volgend jaar moest maken.
De stage-beslissingen hebben ondertussen uitgewezen dat ik het dit jaar moet indienen, maar door àl de verloren tijd heb ik beslist dat het waarschijnlijk wordt ingediend in tweede zit.
Meestal is 'onder druk' voor mij wel de beste manier om te presteren, maar voor een eindwerk bleek dit niet de beste oplossing te zijn. Ondertussen ben ik wel al goed in gang geschoten wat dat werk betreft, net omdàt ik beslist heb dat ik nog meer tijd krijg (tweede zit dus). De deadline komt (nog niet) met zienderogen dichterbij en dat stelt me gerust.
Om dus te besluiten: al de stress van bovenstaande dingen zorgde ervoor dat mijn rug meer geblokkeerd zit dan dat hij pijnloos is. De vele kinébeurten en beslissingen die ik voor mezelf genomen heb zullen hier hopelijk soelaas voor brengen, want ik kan het eigenlijk niet meer aan...
* het jaar waarin ik een week op studiereis ga richting Denemarken; Check!
En het was er zàlig! :)
* het jaar waarin ik een kleine weer na mijn studiereis op skivakantie vertrek; Niet check.
Om de gekende redenen van punt één: zwakke rug, tijdstekort voor eindwerk en stiekem omdat ik liever ga skieën met familie/vrienden zodat er niet altijd een aprèsski met veel drank aan vasthangt.
* hét jaar waarin in -als alles volgens plan verloopt- zal afstuderen als bachelor in het Sociaal-Cultureel Werk; Dat-weet-ik-dus-nog-niet-check. Normaal gezien wel ;) *fingers crossed*
* het jaar dat ik graag een fijn liefje zou vinden; Check.
En het is een lieveke :)
Gisteren vertelde hij mij dat hij stiekem hoopte dat hij het liefje zou zijn waar ik hier over schreef.
Nu is het mijn beurt om op te biechten: ik hoopte toen ook al stiekem dat hij net dàt liefje zou worden :)
* het jaar waarvan ik hoop dat mijn vader zich kan vinden in standpunten van een ander, en daar rekening mee zal houden; Niet check.
Zeker niet na wat ik hier thuis allemaal heb gehoord vandaag. Geen zin om er verder over uit te wijken, want dit zal waarschijnlijk het enige punt zijn uit heel mijn lijst waar ik zelf niets aan kan veranderen.
* het jaar waarin ik nog steeds enorm veel mensen missen zal; Check.
Niet alleen iedereen die gestorven is, maar in een week als deze ook mijn vriendje. Hij geeft paardrijles op een kamp in Bissegem, waardoor ons contact verminderd is tot een absoluut minimum :(
Maar goed, dat leed is vergankelijk.. Vanaf volgende week maandag is het opnieuw hij en ik tegen de rest.Leed dat minder vergankelijk is en nog steeds door mijn hart snijdt is dat van alle mensen die ik al verloren heb. Uiteindelijk zullen alleen maar herinneringen overblijven, en net daarvoor ben ik hen heel dankbaar. Voor de momenten die we samen hebben kunnen beleven, kansen die zij mij hebben gegeven.Ik mis jullie nog steeds zo hard. Ik heb dagen waarop ik liever al huilend in bed zou blijven liggen, maar weet dat dat geen oplossing is. Er bestaat zelfs helemaal geen oplossing voor dit soort pijn.. Ik weet alleen dat ermee leren leven de beste manier is waarop je ermee kunt omgaan, en dat is wat ik poog te doen :)
* het jaar waarin ik op mijn pootjes terecht wil komen en vrede leer nemen met mezelf; Daar-werken-we-aan-check.
Ik weet van mezelf dat ik mijn eigen leven soms moeilijker maak dan dat ik het aankan. Ik ben dan ook een beetje een piekeraar als het op dingen aankom waar ik veel belang aan hecht.
De rappen onder jullie zullen al snel doorhebben dat het -beknopt- verhaal over mijn stage voor mij ook een grote pak was om te verwerken, wat ergens wel normaal is..
Ik heb maandenlang het gevoel gehad dat ik heel veel mensen, mijn gezinsleden op kop, heel hard ontgoocheld heb. Ik heb niet kunnen waarmaken wat zij van mij verwachtten.. Dat ik een maand minder stage deed dan de rest liet ik buiten beschouwing. Ze hadden mij negatief beoordeeld: ik was tekort geschoten in wat ik deed en waar ik al 3 jaar voor studeer... Als student, die op het punt staat vlekkeloos af te studeren, een hele grote dobber om te verwerken.. Ik heb in die periode enorm zwarte dagen gehad, maar ben er met behulp van lieve mensen toch doorgekomen.
En ja, ik spreek over die periode in de verleden tijd. Ik beschouw dit als een afgesloten hoofdstuk, ook al komt er in juli nog een staartje aan (en nu ook nog, gezien ik op zoek moet naar een nieuwe stageplaats..). Het liefst van al kijk ik nu vooruit en hou deze spreuk in mijn achterhoofd: "You can either allow the obstacles in your life to be the excuse for your failure or make them the reason behind your success"
En zoals het hoort: special thanks to ...
Mijn lieve mama die er op elk moment van de dag was om te babbelen, me te troosten (want de onbedaarlijke huilbuien waren er meer dan eens), die het onderste uit de kan gehaald heeft om mij te geven waar ik recht op had en die mij ten allen tijde gesteund heeft tijdens de gesprekken die ik moest doen. Als één iemand de titel van beste mama moet krijgen, dan is zij het wel!
Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat ik zo'n mama mag worden zoals zij is, en dat meen ik!
Mijn vriendje. Deze hele historie begon welgeteld 12 uur nadat wij een koppel werden. Dat het toen nog pril was kun je zeker stellen...
Ik wil hem dan ook graag bedanken omdat hij al die tijd in mij is blijven geloven, al ben ik er rotsvast van overtuigd dat dit niet de gemakkelijkste opgave was. Als jong koppel zijn de eerste maanden meestal de meest gelukzalige periode die je kent. Bij ons was dit eventjes anders.. Ondanks dat hij mijn steun en toeverlaat wou zijn heb ik in die periode het meeste contact afgewezen. Ik durfde hem niet meer onder ogen komen omdat ik gefaald had. Ik kon niet zijn wie hij dacht dat ik was, en dat hij me dus liever kwijt dan rijk zou zijn...
Lieve Carl, ondertussen heb je het tegendeel al meer dan eens bewezen. Het spijt me zo hard dat ik in die periode niet wilde dat jij dichter bij mij zou komen, ook al had je enkel en alleen goede bedoelingen en bood je mij een schouder en een sterke arm. Ik was bang dat je zou afknappen op het feit dat ik op die momenten geen weg meer wist met mezelf. Je weet denk ik wel dat ik er heb van afgezien en bang was dat ik nooit uit dat zwart gat zou klauteren. Geloof me, als jij me zou hebben laten staan (wat voor jou ongetwijfeld de beste en makkelijkste oplossing was geweest), dan was het me nooit gelukt... Dankjewel lieverd, meer dan oneindig keer dankjewel.
* het jaar waarin ik een iPhone wil kopen; Check.
Proud owner of a white Iphone 4S, 32gb. En ik ben er zó blij mee! Voor iPhone-eigenaars moet ik daar denk ik geen tekeningetje meer bij maken. De rest weet niet wat ze missen!
Met een roze hoesje ja,;)
* het jaar waarin ik de dingen positiever leer inzien; Dat-probeer-ik-check.
* het jaar waarin ik mijn haar terug lang zal laten groeien; Niet check.
Mijn intentie was wel om dat te proberen (de voorlaatste keer mocht de kapster niet asymmetrisch snijden), maar de laatste keer ben ik toch weer geplooid. Na heel veel wikken en wegen kon ik concluderen dat mijn korte haar deel uitmaakt van mijn persoonlijkheid. Teruggaan naar lang haar zou voor mij betekenen dat ik terug een beetje onzichtbaar word.. Meer zoals de rest, minder zoals mezelf.
Dat ik af en toe rare blikken toegeworpen krijg, tja, dan is dat maar zo. En ik wéét van mezelf dat ik soms onzeker ben over dat korte haar, maar dan ben ik liever onzeker over het haar dan dat ik onzeker ben over mijn persoonlijkheid!
Dit punt wordt dus afgevoerd. Ik zal wel zien welke weg 2012 mijn haar opstuurt.
* het jaar dat ik het bovenstaande ook allemaal wil waarmaken. Daar-werken-we-aan-check.
Zoals ik jullie met bovenstaande teksten duidelijk wou maken dus.
Liefs :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten