Ik mis jou in de zoektocht naar mezelf

Ik heb het de laatste dagen ongelofelijk druk met de generale week van 3 Musketiers (www.3musketiers.be) , en ben daardoor mezelf een beetje kwijt geraakt. Ik heb ook zo danig veel om over na te denken en heb het gevoel dat ik ongelofelijk verloren loop. Hellup!

En, waar ben jij?

Morgen opnieuw een lange dag: van 9u ’s morgens tot 22u ’s avonds repeteren. Losgehen! Ik doe het enorm graag, maar ’t is een beetje jammer dat er sommigen tegensteken (als je begrijpt wat ik bedoel)

Hoe dan ook: slaapwel!

Fien

I wonder if I'm allowed just ever to be

*zucht*

Net zoals de vorige keer dus. Niet wetende of ik klaar ben om de vorige berichtjes te lezen toch maar op de snelkoppeling geklikt. Dit door het verhaal op een andere blog die ook bij mij emoties heeft losgemaakt...

Ondertussen is er al heel wat gebeurd in mijn leven - niet onbegrijpelijk na 2 maanden stilte.
Om in detail te treden is de lijst veel te lang, maar ik kan jullie verzekeren dat er diepe dalen maar ook ongekende hoogtes tussen zaten.
Enkele uitschieters: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=G6637PGPT
Britt was één van mijn beste vriendinnen in het middelbaar.. Elkaar een tijdje uit het oog verloren maar geloof me, op zo'n momenten blijkt uit het oog helemaal niet uit het hart.

Nog een 'minder' momentje was dan de tweede midnightswim (24 maart). Vol enthousiasme en hopend op een toffe avond samen met vriendin E. richting zwembad.
Jammer genoeg besloten 4 gasten (I still know you, jongen met de aansluitende en nauwe zwemshort! - zo genre duikerspak maar dan enkel het broekje) de buis van het Maria Magdalenazwembad op te stoppen en knalde ik er dus frontaal tegenaan. Gevolg: niet meer op rechtervoet kunnen staan.
Na een paar traantjes in het zwembad werd ik door 2 paar sterke armen van redders uit het zwembad getrokken en begaf ik me in de armen van een vriend van E. richting douche. 23u, en de avond die amper was begonnen kwam al aan zijn einde.
Na heel wat zwoegen en trunten uiteindelijk in het kleedhokje terecht gekomen en me met alle moeite van de wereld kunnen aankleden.
Eens op kot (wat een geluk, we waren met de auto van E. 's moeder naar 't zwembad gekomen) snel in bed gekropen om niet te kunnen slapen van de pijn. Zelfs een donsdeken woog precies 1000 kg op mijn dik en blauw voetje.
Eens het vrijdag was (donderdag nog een dagje stage op 2 voeten) werd het de toer van West-Vlaanderen om alle nodige dokters te bezoeken + onderzoeken uit te voeren. Verdict: alle3 de gewrichtbanden uit mijn rechtervoet zijn verrokken, waarvan er ook nog 1 is ingescheurd en nog water rond mijn enkel. Joy, zwemmen is fijn en gezond!
Ik zit al 2 weken met verdomde krukken opgezadeld én dan nog eens in tape. Douchen op 1 voet is niet van het simpelste, geloof me.

Ik besef net dat ik niets positief heb neergepend over mijn voorbije maanden. Mijn stage verliep niet echt goed. Ik voelde me er niet echt thuis en de taken die ik kreeg (zoals 'snij eens deze blaadjes met de snijmachine) waren niet echt degene die ze mij hadden voorgesteld. Gevolg is dus dat ik op zoek ga naar een nieuwe stageplaats voor mijn derdejaarsstage...
Dinsdagnacht (5 op 6 april) was een hoogtepunt. Waarom kan ik niet echt vertellen, maar geloof me. Great night, great memories!


Ik weet dat dit een ongelofelijk warrig en ongestructureerd blogbericht is, maar ik zal in de toekomst mijn best doen dit hier een beetje meer te onderhouden.
't Zou feitelijk al een groten zijn moest ik de layout hier kunnen aanpassen want zelfs dat is me nog niet gelukt :(

Blogtitel komt uit dit liedje
Van IJslandse muziek kan ik eindeloos genieten... Enjoy!

Liefs,


Fiene