vrijdag 30 december 2011
dinsdag 27 december 2011
No need to read
Dag lievekes
Ik heb een lastige periode achter de rug. Snel even een overzichtje van mijn afgelopen maanden. Heel positief zijn die niet, dus om jullie wat te sparen schrijf ik het kort neer :)
En om jullie er even aan te herinneren: de blogtitel says it all. No need to read.
Mijn neef besloot in september uit het leven te stappen. Op het moment van zijn verdwijning (ja, zo liep het, hij verdween...) wist de hele familie meteen hoe laat het was. Er werd wel een grootse zoekactie opgestart, het werd in de media gebracht maar stiekem wisten wij dat hopen niet meer nodig was. Hij vond geen rust en vrede. Ik hoop dat hij die nu wel heeft...
Een week na zijn verdwijning, op 11 september, kwam hij dan uiteindelijk "boven water". Dit was vooral een opluchting. Zo kon het rouwproces en het afscheid eindelijk beginnen.
Kort daarna ben ik een maand out geweest, waarvan ik één week in het ziekenhuis heb doorgebracht. Ik heb een zwakke rug, en 9 kansen op 10 heb ik door de emoties en stress een terugslag gekregen. Simpelweg door het tillen van een klein meisje, anderhalf jaar oud.
Sinds mijn 12 jaar heb ik last van hernia('s), en dat is er dus niet op vooruit gegaan. Ik heb een epidurale inspuiting gekregen, en de dag voor mijn verjaardag lieten ze mij dan uiteindelijk gaan met de woorden "we kunnen niets meer doen voor jou". Binnen de 10 jaar zal er operatief iets moeten gebeuren aan de tikkende tijdbom in mijn rug (woorden van de dokter). Fun fun fun!
Daarna nog een dikke 3 weken thuis in de zetel gelegen en me vooral nutteloos gevoeld. Ook leuk hoor dat ;)
Eens terug aan de slag op mijn stage kwam ik in een negatieve spiraal terecht. Eerst een whiplash door een duw in de rug, daarna een maag- en darmontsteking door de medicatie voor mijn rug, op dit moment vecht ik tegen een bronchitis en hij lijkt maar niet te beteren. Tot daar, ik overleef het wel.
2 december is mijn tante overleden. Een tante waar ik echt naar opkeek en veel aan had, een vrouw naar mijn hart...
Ze sukkelde al enkele jaren met kanker, maar tot juli van dit jaar leek "alles onder controle". Op reis in Noorwegen is ze zo ziek geworden dat de geneeskunde geen hoop meer had. "We hebben haar opgegeven", zo verwoordden ze het.
Het was een lange en ongelofelijk oneerlijke strijd die ze uiteindelijk noodgedwongen verloor. Lieve lieve tante, ik mis je zo hard. Geen dag gaat voorbij dat ik niet aan je denk, geen moment gaat voorbij dat je niet bij me bent. Ik zie je graag...
En om af te sluiten, zoals C. het zei: op 1 januari 2012, 0u01 geef ik 2011 een ferme stamp. Of misschien is het beter dat hij dat doet, vooraleer ik daardoor mijn benen breek ;)
Tot de volgende!
Ik heb een lastige periode achter de rug. Snel even een overzichtje van mijn afgelopen maanden. Heel positief zijn die niet, dus om jullie wat te sparen schrijf ik het kort neer :)
En om jullie er even aan te herinneren: de blogtitel says it all. No need to read.
Mijn neef besloot in september uit het leven te stappen. Op het moment van zijn verdwijning (ja, zo liep het, hij verdween...) wist de hele familie meteen hoe laat het was. Er werd wel een grootse zoekactie opgestart, het werd in de media gebracht maar stiekem wisten wij dat hopen niet meer nodig was. Hij vond geen rust en vrede. Ik hoop dat hij die nu wel heeft...
Een week na zijn verdwijning, op 11 september, kwam hij dan uiteindelijk "boven water". Dit was vooral een opluchting. Zo kon het rouwproces en het afscheid eindelijk beginnen.
Kort daarna ben ik een maand out geweest, waarvan ik één week in het ziekenhuis heb doorgebracht. Ik heb een zwakke rug, en 9 kansen op 10 heb ik door de emoties en stress een terugslag gekregen. Simpelweg door het tillen van een klein meisje, anderhalf jaar oud.
Sinds mijn 12 jaar heb ik last van hernia('s), en dat is er dus niet op vooruit gegaan. Ik heb een epidurale inspuiting gekregen, en de dag voor mijn verjaardag lieten ze mij dan uiteindelijk gaan met de woorden "we kunnen niets meer doen voor jou". Binnen de 10 jaar zal er operatief iets moeten gebeuren aan de tikkende tijdbom in mijn rug (woorden van de dokter). Fun fun fun!
Daarna nog een dikke 3 weken thuis in de zetel gelegen en me vooral nutteloos gevoeld. Ook leuk hoor dat ;)
Eens terug aan de slag op mijn stage kwam ik in een negatieve spiraal terecht. Eerst een whiplash door een duw in de rug, daarna een maag- en darmontsteking door de medicatie voor mijn rug, op dit moment vecht ik tegen een bronchitis en hij lijkt maar niet te beteren. Tot daar, ik overleef het wel.
2 december is mijn tante overleden. Een tante waar ik echt naar opkeek en veel aan had, een vrouw naar mijn hart...
Ze sukkelde al enkele jaren met kanker, maar tot juli van dit jaar leek "alles onder controle". Op reis in Noorwegen is ze zo ziek geworden dat de geneeskunde geen hoop meer had. "We hebben haar opgegeven", zo verwoordden ze het.
Het was een lange en ongelofelijk oneerlijke strijd die ze uiteindelijk noodgedwongen verloor. Lieve lieve tante, ik mis je zo hard. Geen dag gaat voorbij dat ik niet aan je denk, geen moment gaat voorbij dat je niet bij me bent. Ik zie je graag...
En om af te sluiten, zoals C. het zei: op 1 januari 2012, 0u01 geef ik 2011 een ferme stamp. Of misschien is het beter dat hij dat doet, vooraleer ik daardoor mijn benen breek ;)
Tot de volgende!
Geef je gedachten vleugels, je dromen benen & je hart een klein duwtje.
Abonneren op:
Posts (Atom)