Ik kan mezelf wel slaan. Ja echt, en soms doe ik het ook. Omdat ik het verdien, op momenten zoals nu.
Met het schaamrood tot achter mijn oren (en op mijn nagels) komt dan nu mijn eerste blog van #wijvenweek. Het onderwerp van woensdag -ondertussen gisteren-, gepost op donderdag. Moet kunnen.
Waarover ik mijn mening best wel kwijt wil is over vrouwen en sociale media. Opgelet, in mijn hoofd behoort facebook niet onder sociale media. Dit categoriseer ik eerder onder "ik-smijt-snel-even-de-dingen-die-jullie-niet-interesseren-op-tafel".
Wat ik zelf heel erg jammer vind is dat meisjes/vrouwen -zijnde de vriendinnen om me heen- een heel sceptische houding hebben tegenover sociale media, technologische snufjes en andere dingen. Nauwelijks één dag geleden kwam ik blij als een kind met mijn iPhone de klas binnengewandeld. Rare blikken, ja die kreeg ik. Nieuwsgierige ook, en zelfs de vraag "wtf wijf, wàt ben jij in godsnaam met zo'n gesofisticeerde telefoon?" kreeg ik op mijn bordje.
*slik*
Is dit vreemd? Hoort het niet misschien?
Op twitter ken ik bijna alleen maar vrouwen die hiermee bezig zijn en interesse hebben in dat soort dingen.
Is dit dan zo raar dat ik, naast kunnen sms'en, ook mijn mails wil checken, foto's wil nemen, twitter wil kunnen checken en blogs wil kunnen volgen met één en hetzelfde toestel?
Ook van mijn vriend -deviner zijnde- kreeg ik vanavond te horen dat hij het wel fijn vond dat ik into pc/internet/smartphone-dingen ben. En dat ik het woord bugs gebruikte in een zin, en af en toe een hashtag plaatste in een sms met mijn toen nog niet-smartphone/touchscreen-telefoon. Dat vond hij fijn, terwijl hij zich daarbij de bedenking maakte of hij het vrouwelijke ras al dan niet onderschatte. "Omdat ik het niet verwacht van een meisje dat niet in de computerbranche zit", zijn woorden.
Is daar dan iets mis mee, vrouwen? Of ben ik de enige die ook meewil met de nieuwe innovaties, want geef toe, dat is toch ook een beetje waar het om gaat? Een vrouw met ballen aan haar lijf, zo denk ik erover. Iemand die geen moeite heeft om ook virtueel fouten toe te geven en zich niet schuil te houden achter de nickname en avatar.
In mijn klas ben ik dan ook enkeling als het neerkomt op bloggen, twitter, instagram etc. But I don't mind, want ik kan op maandagmorgen binnenkomen en zeggen dat ik dat weekend naar een #Twunch ging en daar een restaurant binnenstapte zonder dat ik ooit nog maar één iemand in het echt had gezien. Dat ik daarvoor zelfs op de trein sprong richting Gent (Sint-Niklaas), omdat dat nu eenmaal -ongeveer- het midden is tussen de ene kant van België en de andere. En omdat ik het beloofd had aan mensen, die ik overigens enkel via twitter ken, dat ik er zou zijn. De rest houdt het bij het jeugdhuis net na de bocht op de linkerkant, tweede barkrukje van rechts, pintje bij de hand. Elk zijnen hobby denk ik dan :)
Heb ik daardoor het gevoel dat ik iets meer weet?
Misschien wel ja. Misschien heb ik wel de indruk dat ik net wat beter weet wat gaande is in stad Kortrijk
Heb ik het gevoel dat ik daardoor iets mis van het leven rondom mij, als ik dan toch de hele avond naar mijn computerscherm staar?
Niet echt nee. Ik mag dan waarschijnlijk wel de enige zijn die na middernacht nog een blogpost begint te schrijven terwijl iedereen van hen nu al gezapig in dromenland zweeft, ik heb wel degelijk het gevoel dat dit bij mij hoort. Dat dit deel is van wie ik ben. Een keer op een weg eens zot doen en later in bed kruipen omdat ik nog iets wil delen met het universum der minder bekenden en onbekenden. Omdat het mag, en kan.
En als ze op mij het label geek of nerd willen kleven, dan doen ze maar. Ik zou het zelfs fijn vinden, want ik ben er trots op dat ik "zo een tekstje op het internet plaats dat andere mensen kunnen lezen", dixit de vriendin.
Slaapzacht vriendjes, wijven en lezers. Tot de volgende!
En als laatste: het schaamrood op mijn nagels. Dat hoort er nu ook eenmaal bij #wijverij
(Netjes buiten de lijntjes gelakt, omdat ik dat mag).
Met het schaamrood tot achter mijn oren (en op mijn nagels) komt dan nu mijn eerste blog van #wijvenweek. Het onderwerp van woensdag -ondertussen gisteren-, gepost op donderdag. Moet kunnen.
Waarover ik mijn mening best wel kwijt wil is over vrouwen en sociale media. Opgelet, in mijn hoofd behoort facebook niet onder sociale media. Dit categoriseer ik eerder onder "ik-smijt-snel-even-de-dingen-die-jullie-niet-interesseren-op-tafel".
Wat ik zelf heel erg jammer vind is dat meisjes/vrouwen -zijnde de vriendinnen om me heen- een heel sceptische houding hebben tegenover sociale media, technologische snufjes en andere dingen. Nauwelijks één dag geleden kwam ik blij als een kind met mijn iPhone de klas binnengewandeld. Rare blikken, ja die kreeg ik. Nieuwsgierige ook, en zelfs de vraag "wtf wijf, wàt ben jij in godsnaam met zo'n gesofisticeerde telefoon?" kreeg ik op mijn bordje.
*slik*
Is dit vreemd? Hoort het niet misschien?
Op twitter ken ik bijna alleen maar vrouwen die hiermee bezig zijn en interesse hebben in dat soort dingen.
Is dit dan zo raar dat ik, naast kunnen sms'en, ook mijn mails wil checken, foto's wil nemen, twitter wil kunnen checken en blogs wil kunnen volgen met één en hetzelfde toestel?
Ook van mijn vriend -deviner zijnde- kreeg ik vanavond te horen dat hij het wel fijn vond dat ik into pc/internet/smartphone-dingen ben. En dat ik het woord bugs gebruikte in een zin, en af en toe een hashtag plaatste in een sms met mijn toen nog niet-smartphone/touchscreen-telefoon. Dat vond hij fijn, terwijl hij zich daarbij de bedenking maakte of hij het vrouwelijke ras al dan niet onderschatte. "Omdat ik het niet verwacht van een meisje dat niet in de computerbranche zit", zijn woorden.
Is daar dan iets mis mee, vrouwen? Of ben ik de enige die ook meewil met de nieuwe innovaties, want geef toe, dat is toch ook een beetje waar het om gaat? Een vrouw met ballen aan haar lijf, zo denk ik erover. Iemand die geen moeite heeft om ook virtueel fouten toe te geven en zich niet schuil te houden achter de nickname en avatar.
In mijn klas ben ik dan ook enkeling als het neerkomt op bloggen, twitter, instagram etc. But I don't mind, want ik kan op maandagmorgen binnenkomen en zeggen dat ik dat weekend naar een #Twunch ging en daar een restaurant binnenstapte zonder dat ik ooit nog maar één iemand in het echt had gezien. Dat ik daarvoor zelfs op de trein sprong richting Gent (Sint-Niklaas), omdat dat nu eenmaal -ongeveer- het midden is tussen de ene kant van België en de andere. En omdat ik het beloofd had aan mensen, die ik overigens enkel via twitter ken, dat ik er zou zijn. De rest houdt het bij het jeugdhuis net na de bocht op de linkerkant, tweede barkrukje van rechts, pintje bij de hand. Elk zijnen hobby denk ik dan :)
Heb ik daardoor het gevoel dat ik iets meer weet?
Misschien wel ja. Misschien heb ik wel de indruk dat ik net wat beter weet wat gaande is in stad Kortrijk
Heb ik het gevoel dat ik daardoor iets mis van het leven rondom mij, als ik dan toch de hele avond naar mijn computerscherm staar?
Niet echt nee. Ik mag dan waarschijnlijk wel de enige zijn die na middernacht nog een blogpost begint te schrijven terwijl iedereen van hen nu al gezapig in dromenland zweeft, ik heb wel degelijk het gevoel dat dit bij mij hoort. Dat dit deel is van wie ik ben. Een keer op een weg eens zot doen en later in bed kruipen omdat ik nog iets wil delen met het universum der minder bekenden en onbekenden. Omdat het mag, en kan.
En als ze op mij het label geek of nerd willen kleven, dan doen ze maar. Ik zou het zelfs fijn vinden, want ik ben er trots op dat ik "zo een tekstje op het internet plaats dat andere mensen kunnen lezen", dixit de vriendin.
Slaapzacht vriendjes, wijven en lezers. Tot de volgende!
En als laatste: het schaamrood op mijn nagels. Dat hoort er nu ook eenmaal bij #wijverij
(Netjes buiten de lijntjes gelakt, omdat ik dat mag).
