Nieuwe thuis.

Vanaf nu kun je de nieuwe (en oude) blogposts vinden op dit adres: www.allegaartjes.wordpress.com

Enjoy!

Mijn favoriete muziek van 't moment.

Mijn iPod (en muziekcollectie) is iets waar ik heel erg aan gehecht ben. Ik wil een grote variatie, maar tegelijkertijd wil ik ook een playlist kunnen samenstellen om bijvoorbeeld een hele avond rustige muziek te kunnen luisteren. Mijn voorkeuren gedijen meestal mee met mijn gemoedstoestand. Ik kan dagen hebben waarop ik een bepaald liedje niet kan aanhoren, terwijl ik de week erna niet liever doe dan het op repeat zetten.

Op dit moment klinken volgende artiesten (en albums) net iets meer door mijn boxen:

The Album Leaf - A Safe Place
Amiina - Puzzle
Florence and The Machine - Between Two Lungs
Gotye - Making Mirrors
Wicked, musicalmuziek
Mumford and Sons - Sigh No More
Brandon Flowers - Flamingo

Heel veel 'volledige' albums heb ik niet staan. Meestal zijn er een paar enkele liedjes die er voor mij uitspringen, en die ik dan toevoeg aan mijn collectie. Shazam is hierbij mijn beste vriendje!

Happy listening!

Van postcrossing en Secret Santa.

Wat beloofde een saaie avond te worden is uiteindelijk helemaal anders uitgedraaid.
Via de blog van @FilleUniq las ik over Postcrossing.
Zij kan het allemaal al veel beter uitleggen dan ik, waardoor ik mij plotsklaps ook lid kan noemen van die community. Een klein half uurtje later lig ik nu met mijn eerste adres voor de neus. En amai, stress dat dat met zich meebrengt! De perfectionist in mij wil dan al meteen aan alle wensen van de ontvanger voldoen, waardoor hét perfecte postkaartje vinden dus onmogelijk wordt.
Maar hey, ik slaag er altijd in om het perfecte kaartje te vinden. Ook dit keer zal het mij wel lukken.

Daarnaast las ik dan ook op de blog van Fille over de Secret Santa. Voor de zoveelste keer al welde het enthousiasme in mij op als ik erover las. (Ik heb blijkbaar iets met mensen plezieren met kleine dingen: een postkaartje, een kerstcadeautje,..). Alleen. Fille durft niet. En ik ook niet. Misschien kunnen twee twijfelaars elkaar overtuigen, en heeft de Secret Santa er twee deelnemers bij. Meer info? Hierzo.

Voor alle duidelijkheid, en omdat het zo hoort, hieronder alle informatie die ook op de blog van Tess terug te vinden is.

De regels zijn hetzelfde als de voorbije jaren, dus kopieer ik ze ook maar even:

- Wanneer je je inschrijft, engageer je je om op de afgesproken datum een pakje te verzenden naar een willekeurige persoon. Het heeft geen zin om je in te schrijven enkel en alleen om zelf een pakje te ontvangen, want je valt zo door de mand. Schrijf je je in, dan zet je je volledig in voor je pakje. Daaronder versta ik dat je enige moeite en denkwerk in je pakje steekt. Check de vorige edities maar, met tien euro kan je echt geweldige dingen doen.

- Mocht je nog niet bekend zijn met het hele concept, kan het misschien handig zijn om alle posts van de vorige jaren even te herlezen. Zo kan je ineens al wat inspiratie opdoen!

- Tien euro is tien euro. Niet meer of niet minder. Elke pakje moet ongeveer dezelfde waarde hebben. Zo blijft het leuk voor iedereen.

- Het is niet zo dat dit een concept is voor enkel “creatieve” bloggers, of je de inhoud van je pakje nu zelf maakt of zelf koopt, dat ligt volledig in jouw handen.

- Je bent verplicht een moodboard bij je inschrijving te voegen. Ik heb vorig jaar mails gekregen met klachten over hun pakjes, dat het helemaal niet bij hen paste, maar sorry, als je geen beeld schetst van jezelf, kan je Secret Santa onmogelijk raden dat je van paars houdt en niet van rood en niet van vlinders maar wel van pony’s. Mijn cadeau’s waren altijd een schot in de roos en dit had wel iets te maken met een uitgebreid moodboard. Om dit nog gemakkelijker te maken kan je bijvoorbeeld een pinterest aanmaken, zo krijgt je Secret Santa een goed beeld van je smaak.

- Enkel actieve persoonlijke bloggers kunnen deelnemen.

- Zowel Belgen als Nederlanders mogen deelnemen, maar komen allebei in een verschillende ronde terecht. Nederlanders zenden naar Nederlanders, Belgen naar Belgen; dit om ervoor te zorgen dat de verzendkosten niet belachelijk hoog worden.

- De charme van de Secret Santa is de willekeur. Je eens verplaatsen in de gedachten van iemand die je van haar noch pluimen kent en wier smaak niet noodzakelijk die van jou is. Het kan dus wel evengoed zijn dat het cadeau dat je ontvangt niet volledig voldoet aan je verwachtingen. Indien je denkt dat die teleurstelling van heel de Secret Santa een flop zou maken, dan heb ik liever dat je je niet inschrijft. Uiteindelijk is de zoektocht en de spanning nog altijd het allerleukst.

- Ik ken elke deelnemer een nummer toe en een lief elfje trekt op het einde dan nummers. Ik kan onmogelijk weten wie welke nummer heeft, dus de toekenning van personen gebeurt volledig willekeurig.

Nu praktisch:

- Inschrijven kan tot 17 november middernacht en niet later. Vorig jaar liet ik nog uitzonderingen toe, nu niet meer.

- Mails met gegevens van jouw ‘slachtoffer’ worden door mij verzonden op 18 november.

- Pakjes moeten op vrijdag 28 december bij je ‘slachtoffer’ zijn. Hou rekening met de verzendtijd van de Post.

- Inschrijven doe je als volgt:

Voornaam + Naam __________________________
Straat + Huisnummer (+Bus)
Postcode + Gemeente
Exacte url van je blog
E-mailadres
Moodboard (mag ook in attachement)
Ik zorg ervoor dat mijn pakje op 28 december bij mijn Secret Santa is.

Nog tot 17 november dus!

(hoe hard ik ook probeer, dat schoon gelayout-kotteke krijg ik niet in mijn bericht.)


En terwijl ik dit berichtje dus aan het afronden ben, laat Fille weten dat ze meedoet.
Yay, twee extra deelnemers dus!
Morgen dat moodboard eens onder handen nemen ;)


Cheers!

Ge kent dat wel.

Ik zeg het u. Ge kent dat wel, zo van die momenten waarop ge opgelucht kunt ademhalen. Waarop ge denkt 'God, nu is het écht voorbij'.
Awel, dees is er één. Dees is het moment waarop ik terug recht in mijn schoenen sta en met de kin omhoog de wereld aanstaar.
Staren ja, want ik kan niet ontkennen dat het gepasseerde jaar geen indruk op mij gemaakt heeft.

Voor u staat (of beter: voor u schrijft) Fien, Sociaal-Cultureel werkster én leerkracht in opleiding. Hoe ik me na dit academiejaar zal benoemen (leerkracht, of nog steeds scw'er), dat valt nog te bezien. Feit is in ieder geval dat ik dat zo omstreden diploma in handen heb.

Het heeft ettelijke maanden geduurd vooraleer ik er klaar voor was om deze blog terug openbaar te zetten. Nu is de storm gaan liggen, dus 't is de moment.
Slechts enkelen (4 à 5 man) weet precies wat ik heb meegemaakt, het overgrote deel weet er de helft van, de rest teert verder op roddels en geruchten.
Maar kijk, zoals mij de afgelopen 8 maand zo vaak werd voorgehouden: ik kan er al om lachen. Glimlachen, af en toe met een pijnlijke grimas.
Dit is een periode geweest die ik wellicht niet zal vergeten voor de rest van mijn leven.

Veel meer heb ik op dit moment niet meer te schrijven. Eigenlijk kan ik niet meer zo goed denken, want ik ben kattelam van het badwater dat net dat tikkeltje te heet stond (ge kent dat wel, zo'n bad waar ge rood als een tomaat uitkomt).

't Was dus maar om te zeggen: I'm back on track!

Ahoi maatjes!

Eerlijk en oprecht.

Precies op 1 januari 2012 postte ik hier een blogpost over wat ik graag zou verwezelijken/zou verwezelijkt zien dit jaar. Indien interesse kun je die hier nog eens herlezen.

Vandaag zijn we 9 april 2012, dik 4 maand later dan die blogpost. Dat wil meteen zeggen dat al één derde van het "nieuwe" jaar gepasseerd is. Die verliepen voor mij wat in een waas en verzoop ik zo ongeveer in de problemen... But I made it. (Tot hier toe toch nog wel :) )
Ik vond het dus wel eens kunnen om een evaluatie op te zetten en zien hoe die dingen die ik wou al geëvolueerd zijn. Misschien doe ik dit wel om mezelf opnieuw wat moed in te spreken de oude idealen hoog te houden ;)

Mijn lijstje toen ging als volgt:
* het jaar waarin mijn rug mij hopelijk wat beter gezind zal zijn;  Niet check.
Mijn rug lijkt mij het leven wel zuur te maken. Stress zal hier wel een grote oorzaak zijn, want de laatste maanden verliepen voor mij niet echt vlot... Doordat ik eind oktober voor dik 4 weken thuis heb gezeten (waarvan 1 week in het ziekenhuis lag), besloten ze op mijn stage dat ik gebuisd was. Het dubbele aan die hele zaak is dat ze mij steeds hadden verteld dat het geen énkel probleem zou opleveren voor mij beoordeling dat ik die periode gemist had - die stage verliep immers over 4 maand. Ik had dus "maar" een maand gemist-. Daarnaast werd het heel duidelijk dat mijn stagebegeleider (docent van school uit) helemaal niet op de hoogte was dat de beoordeling van de stageplaats negatief zou zijn. Dit gaf mij de sterkte dat ik ervoor kon vechten: er was iéts fout gegaan ten nadele van mijn beoordeling, maar ik zou er potverd*kke voor vechten om te krijgen waar ik recht op heb.
Het resultaat hiervan was dat ik voor verschillende commissies ben verschenen, meerdere directeurs en afgevaardigden en elke keer mijn verhaal moest doen. (De vele verbouwereerde blikken gaven mij dan ook élke keer het gevoel dat ik recht in mijn schoenen stond - oéf!).
Uiteindelijk besloten ze van school uit dat ik inderdaad ten onrechte negatief werd beoordeeld, maar dat ze niet genoeg materiaal in handen hadden om mij er nu zomaar door te laten. Volledig wettelijk, legaal, correct, niet-fout, officieel hebben ze mij de kans aangeboden om in juli die maand stage in te halen, zodat ze mij dan wel kunnen beoordelen.
Dit brengt natuurlijk -als student toch- ook mindere dingen met zich mee: geen vakantiejob = geen geld, maar toch een maand werken, terug papierwerk in de vakantie, ... Maar goed. Ik ben blij en opgelucht. Ik heb gestreden voor de dingen waar ik recht op had, die heb ik dan ook gekregen. Ik krijg ze natuurlijk niet in mijn schoot geworpen, maar dat verwachtte ik ook helemaal niet.

Deze rompslomp duurde meer dan een maand, waardoor ik dat ander dringend en belangrijk ding -eindwerk- wat aan de kant liet liggen. Niet eens wetende of ik mijn stage volledig opnieuw moest doen of niet, was het voor mij dus onduidelijk of ik dat eindwerk dit jaar of volgend jaar moest maken.
De stage-beslissingen hebben ondertussen uitgewezen dat ik het dit jaar moet indienen, maar door àl de verloren tijd heb ik beslist dat het waarschijnlijk wordt ingediend in tweede zit.
Meestal is 'onder druk' voor mij wel de beste manier om te presteren, maar voor een eindwerk bleek dit niet de beste oplossing te zijn. Ondertussen ben ik wel al goed in gang geschoten wat dat werk betreft, net omdàt ik beslist heb dat ik nog meer tijd krijg (tweede zit dus). De deadline komt (nog niet) met zienderogen dichterbij en dat stelt me gerust.
Om dus te besluiten: al de stress van bovenstaande dingen zorgde ervoor dat mijn rug meer geblokkeerd zit dan dat hij pijnloos is. De vele kinébeurten en beslissingen die ik voor mezelf genomen heb zullen hier hopelijk soelaas voor brengen, want ik kan het eigenlijk niet meer aan...

* het jaar waarin ik een week op studiereis ga richting Denemarken;  Check!
En het was er zàlig! :)

* het jaar waarin ik een kleine weer na mijn studiereis op skivakantie vertrek;  Niet check.
Om de gekende redenen van punt één: zwakke rug, tijdstekort voor eindwerk en stiekem omdat ik liever ga skieën met familie/vrienden zodat er niet altijd een aprèsski met veel drank aan vasthangt.

* hét jaar waarin in -als alles volgens plan verloopt- zal afstuderen als bachelor in het Sociaal-Cultureel Werk;  Dat-weet-ik-dus-nog-niet-check. Normaal gezien wel ;) *fingers crossed*

* het jaar dat ik graag een fijn liefje zou vinden;  Check.
En het is een lieveke :)
Gisteren vertelde hij mij dat hij stiekem hoopte dat hij het liefje zou zijn waar ik hier over schreef.
Nu is het mijn beurt om op te biechten: ik hoopte toen ook al stiekem dat hij net dàt liefje zou worden :)

* het jaar waarvan ik hoop dat mijn vader zich kan vinden in standpunten van een ander, en daar rekening mee zal houden;  Niet check.
Zeker niet na wat ik hier thuis allemaal heb gehoord vandaag. Geen zin om er verder over uit te wijken, want dit zal waarschijnlijk het enige punt zijn uit heel mijn lijst waar ik zelf niets aan kan veranderen.

* het jaar waarin ik nog steeds enorm veel mensen missen zal;  Check.

Niet alleen iedereen die gestorven is, maar in een week als deze ook mijn vriendje. Hij geeft paardrijles op een kamp in Bissegem, waardoor ons contact verminderd is tot een absoluut minimum :(

Maar goed, dat leed is vergankelijk.. Vanaf volgende week maandag is het opnieuw hij en ik tegen de rest.Leed dat minder vergankelijk is en nog steeds door mijn hart snijdt is dat van alle mensen die ik al verloren heb. Uiteindelijk zullen alleen maar herinneringen overblijven, en net daarvoor ben ik hen heel dankbaar. Voor de momenten die we samen hebben kunnen beleven, kansen die zij mij hebben gegeven.Ik mis jullie nog steeds zo hard.  Ik heb dagen waarop ik liever al huilend in bed zou blijven liggen, maar weet dat dat geen oplossing is. Er bestaat zelfs helemaal geen oplossing voor dit soort pijn.. Ik weet alleen dat ermee leren leven de beste manier is waarop je ermee kunt omgaan, en dat is wat ik poog te doen :)

* het jaar waarin ik op mijn pootjes terecht wil komen en vrede leer nemen met mezelf;  Daar-werken-we-aan-check.
Ik weet van mezelf dat ik mijn eigen leven soms moeilijker maak dan dat ik het aankan. Ik ben dan ook een beetje een piekeraar als het op dingen aankom waar ik veel belang aan hecht.
De rappen onder jullie zullen al snel doorhebben dat het -beknopt- verhaal over mijn stage voor mij ook een grote pak was om te verwerken, wat ergens wel normaal is..
Ik heb maandenlang het gevoel gehad dat ik heel veel mensen, mijn gezinsleden op kop, heel hard ontgoocheld heb. Ik heb niet kunnen waarmaken wat zij van mij verwachtten.. Dat ik een maand minder stage deed dan de rest liet ik buiten beschouwing. Ze hadden mij negatief beoordeeld: ik was tekort geschoten in wat ik deed en waar ik al 3 jaar voor studeer... Als student, die op het punt staat vlekkeloos af te studeren, een hele grote dobber om te verwerken.. Ik heb in die periode enorm zwarte dagen gehad, maar ben er met behulp van lieve mensen toch doorgekomen.
En ja, ik spreek over die periode in de verleden tijd. Ik beschouw dit als een afgesloten hoofdstuk, ook al komt er in juli nog een staartje aan (en nu ook nog, gezien ik op zoek moet naar een nieuwe stageplaats..). Het liefst van al kijk ik nu vooruit en hou deze spreuk in mijn achterhoofd: "You can either allow the obstacles in your life to be the excuse for your failure or make them the reason behind your success"

En zoals het hoort: special thanks to ...

Mijn lieve mama die er op elk moment van de dag was om te babbelen, me te troosten (want de onbedaarlijke huilbuien waren er meer dan eens), die het onderste uit de kan gehaald heeft om mij te geven waar ik recht op had en die mij ten allen tijde gesteund heeft tijdens de gesprekken die ik moest doen. Als één iemand de titel van beste mama moet krijgen, dan is zij het wel!

Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat ik zo'n mama mag worden zoals zij is, en dat meen ik!

Mijn vriendje. Deze hele historie begon welgeteld 12 uur nadat wij een koppel werden. Dat het toen nog pril was kun je zeker stellen...
Ik wil hem dan ook graag bedanken omdat hij al die tijd in mij is blijven geloven, al ben ik er rotsvast van overtuigd dat dit niet de gemakkelijkste opgave was. Als jong koppel zijn de eerste maanden meestal de meest gelukzalige periode die je kent. Bij ons was dit eventjes anders.. Ondanks dat hij mijn steun en toeverlaat wou zijn heb ik in die periode het meeste contact afgewezen. Ik durfde hem niet meer onder ogen komen omdat ik gefaald had. Ik kon niet zijn wie hij dacht dat ik was, en dat hij me dus liever kwijt dan rijk zou zijn...
Lieve Carl, ondertussen heb je het tegendeel al meer dan eens bewezen. Het spijt me zo hard dat ik in die periode niet wilde dat jij dichter bij mij zou komen, ook al had je enkel en alleen goede bedoelingen en bood je mij een schouder en een sterke arm. Ik was bang dat je zou afknappen op het feit dat ik op die momenten geen weg meer wist met mezelf. Je weet denk ik wel dat ik er heb van afgezien en bang was dat ik nooit uit dat zwart gat zou klauteren. Geloof me, als jij me zou hebben laten staan (wat voor jou ongetwijfeld de beste en makkelijkste oplossing was geweest), dan was het me nooit gelukt... Dankjewel lieverd, meer dan oneindig keer dankjewel.

* het jaar waarin ik een iPhone wil kopen;  Check.
Proud owner of a white Iphone 4S, 32gb. En ik ben er zó blij mee! Voor iPhone-eigenaars moet ik daar denk ik geen tekeningetje meer bij maken. De rest weet niet wat ze missen!

Met een roze hoesje ja,;)

* het jaar waarin ik de dingen positiever leer inzien; Dat-probeer-ik-check.

* het jaar waarin ik mijn haar terug lang zal laten groeien; Niet check.
Mijn intentie was wel om dat te proberen (de voorlaatste keer mocht de kapster niet asymmetrisch snijden), maar de laatste keer ben ik toch weer geplooid. Na heel veel wikken en wegen kon ik concluderen dat mijn korte haar deel uitmaakt van mijn persoonlijkheid. Teruggaan naar lang haar zou voor mij betekenen dat ik terug een beetje onzichtbaar word.. Meer zoals de rest, minder zoals mezelf.
Dat ik af en toe rare blikken toegeworpen krijg, tja, dan is dat maar zo. En ik wéét van mezelf dat ik soms onzeker ben over dat korte haar, maar dan ben ik liever onzeker over het haar dan dat ik onzeker ben over mijn persoonlijkheid!
Dit punt wordt dus afgevoerd. Ik zal wel zien welke weg 2012 mijn haar opstuurt.


* het jaar dat ik het bovenstaande ook allemaal wil waarmaken.  Daar-werken-we-aan-check.
Zoals ik jullie met bovenstaande teksten duidelijk wou maken dus.




Liefs :)

#Wijvenweek: Moh, kijkt nu. We zitten met een opgever! En met een mening uiteraard.

Ik kan mezelf wel slaan. Ja echt, en soms doe ik het ook. Omdat ik het verdien, op momenten zoals nu.

Met het schaamrood tot achter mijn oren (en op mijn nagels) komt dan nu mijn eerste blog van #wijvenweek. Het onderwerp van woensdag -ondertussen gisteren-, gepost op donderdag. Moet kunnen.

Waarover ik mijn mening best wel kwijt wil is over vrouwen en sociale media. Opgelet, in mijn hoofd behoort facebook niet onder sociale media. Dit categoriseer ik eerder onder "ik-smijt-snel-even-de-dingen-die-jullie-niet-interesseren-op-tafel".

Wat ik zelf heel erg jammer vind is dat meisjes/vrouwen -zijnde de vriendinnen om me heen- een heel sceptische houding hebben tegenover sociale media, technologische snufjes en andere dingen. Nauwelijks één dag geleden kwam ik blij als een kind met mijn iPhone de klas binnengewandeld. Rare blikken, ja die kreeg ik. Nieuwsgierige ook, en zelfs de vraag "wtf wijf, wàt ben jij in godsnaam met zo'n gesofisticeerde telefoon?" kreeg ik op mijn bordje.
*slik*
Is dit vreemd? Hoort het niet misschien?
Op twitter ken ik bijna alleen maar vrouwen die hiermee bezig zijn en interesse hebben in dat soort dingen.
Is dit dan zo raar dat ik, naast kunnen sms'en, ook mijn mails wil checken, foto's wil nemen, twitter wil kunnen checken en blogs wil kunnen volgen met één en hetzelfde toestel?
Ook van mijn vriend -deviner zijnde- kreeg ik vanavond te horen dat hij het wel fijn vond dat ik into pc/internet/smartphone-dingen ben. En dat ik het woord bugs gebruikte in een zin, en af en toe een hashtag plaatste in een sms met mijn toen nog niet-smartphone/touchscreen-telefoon. Dat vond hij fijn, terwijl hij zich daarbij de bedenking maakte of hij het vrouwelijke ras al dan niet onderschatte. "Omdat ik het niet verwacht van een meisje dat niet in de computerbranche zit", zijn woorden.
Is daar dan iets mis mee, vrouwen? Of ben ik de enige die ook meewil met de nieuwe innovaties, want geef toe, dat is toch ook een beetje waar het om gaat? Een vrouw met ballen aan haar lijf, zo denk ik erover. Iemand die geen moeite heeft om ook virtueel fouten toe te geven en zich niet schuil te houden achter de nickname en avatar.
In mijn klas ben ik dan ook enkeling als het neerkomt op bloggen, twitter, instagram etc. But I don't mind, want ik kan op maandagmorgen binnenkomen en zeggen dat ik dat weekend naar een #Twunch ging en daar een restaurant binnenstapte zonder dat ik ooit nog maar één iemand in het echt had gezien. Dat ik daarvoor zelfs op de trein sprong richting Gent (Sint-Niklaas), omdat dat nu eenmaal -ongeveer- het midden is tussen de ene kant van België en de andere. En omdat ik het beloofd had aan mensen, die ik overigens enkel via twitter ken, dat ik er zou zijn. De rest houdt het bij het jeugdhuis net na de bocht op de linkerkant, tweede barkrukje van rechts, pintje bij de hand. Elk zijnen hobby denk ik dan :)

Heb ik daardoor het gevoel dat ik iets meer weet?
Misschien wel ja. Misschien heb ik wel de indruk dat ik net wat beter weet wat gaande is in stad Kortrijk
Heb ik het gevoel dat ik daardoor iets mis van het leven rondom mij, als ik dan toch de hele avond naar mijn computerscherm staar?
Niet echt nee. Ik mag dan waarschijnlijk wel de enige zijn die na middernacht nog een blogpost begint te schrijven terwijl iedereen van hen nu al gezapig in dromenland zweeft, ik heb wel degelijk het gevoel dat dit bij mij hoort. Dat dit deel is van wie ik ben. Een keer op een weg eens zot doen en later in bed kruipen omdat ik nog iets wil delen met het universum der minder bekenden en onbekenden. Omdat het mag, en kan.

En als ze op mij het label geek of nerd willen kleven, dan doen ze maar. Ik zou het zelfs fijn vinden, want ik ben er trots op dat ik "zo een tekstje op het internet plaats dat andere mensen kunnen lezen", dixit de vriendin.

Slaapzacht vriendjes, wijven en lezers. Tot de volgende!

En als laatste: het schaamrood op mijn nagels. Dat hoort er nu ook eenmaal bij #wijverij
(Netjes buiten de lijntjes gelakt, omdat ik dat mag).

#Wijvenweek

Dat deze blog al geruime tijd niet veel meer voorstelde, dat kan ik niet onder stoelen of banken steken.
Omdat ik het zonde zou vinden om ze een stille dood te laten sterven heb ik mezelf voorgenomen deel te nemen aan de wijvenweek.
Concreet houdt dit in dat ik in de week van 12 tot 18 maart elke dag een thema aangereikt krijg om een blog rond te schrijven. Na eventjes twijfelen (toch zeker 5 seconden) heb ik me vastberaden ingeschreven en ben ik nog steeds niet van plan om dit project te laten schieten. Natuurlijk ben ik daarbij uit het oog verloren dat net die week ongelofelijk druk zal zijn, maar laat dat misschien net een kans zijn op voldoende inspiratie :)
De andere mogelijkheid is natuurlijk dat ik er door mijn drukke schema helemaal niet toe kom en dat het een grote flop wordt. In ieder geval, de intentie is er en mijn schrijf-zin ook!

Ondertussen kreeg ik ook een omschrijving van de dagthema's in mijn mailbox, waarna de paniek me meteen om het hart sloeg. Ben ik wel een echt wijf? Kan ik wel over die dingen schrijven?
Natuurlijk ben je een wijf Fien. En waar een wil is, is een weg!

Kort maar krachtig dus: vanaf 12 maart (en heel misschien vanaf nu) blaas ik er wat nieuw leven in!

Ik kijk er alvast naar uit, hopelijk jullie ook ;)

Liefs,

Fien

Ohja, speciaal voor complimentendag: ik vind het heel fijn dat je op mijn blog gepasseerd bent!